วันนึงทุรโยชน์จึง แกล้งทำดีชวน5พี่น้องปาณฑพไปเล่นน้ำ พร้อมกับวางยาพิษในขนมด้วย ภีมะซึ่งเวลาเล่นใช้กำลังมากจึงเหนื่อยเป็นพิเศษก็เลยกินขนมที่มียาพิษ มากกว่าเพื่อน ภีมะไม่รู้ตัวกินนเข้าไปพิษแผ่ซ่าน ฝั่งทุรโยชน์และพี่น้องเการพก็ช่วยกันเอาเถาวัลย์มัดภีมะแล้วก็จับถ่วงน้ำซะ เลย
อาจ จะเป้นเรื่องบังเอิญอะไรไม่ทราบได้จุดที่ภีมะถูกถ่วงน้ำนั้นเป็นปากบาดาลก็ เลยไหลลงบาดาลไปซึ่งเป้นที่อยู่ของเหล่าพญานาค พอพวกพญานาคชั้นต่ำ งูเล็กงูน้อยเห็นว่ามนุษย์ที่ไหนไม่รู้ ตุ๊บป่องๆ มาก็เลยรุมฉก จั๊กๆ พอฉกไปฉกมาพิษของพญานาคก็ดันไปล้างพิษอยุ่ในขนม แทนที่ภีมะซึ่งตอนนั้นจะตายก็กลายเป็นพิษล้างพิษภีมะก็เลยตื่นขึ้นมา แถมแถวนั้นหัวหน้าพญานาคชื่อ ท้าววาสุกรี 5เศียร(ท่าวาสุกรี =ท่าพญานาคา) ได้เข้ามาถามความเป้นมาก็ว่าไอ้หนูนี่หลุดมาบาดาลได้ยังไง
สอบ สวนทวนความไปก็เลยทราบว่า ภีมะนั้นเป็นหลานปู่ภีษมะลูกพระแม่คงคา คนกันเองกากี่นั๊งทั้งนั้น ท้าววาสุกรีก็เลยเลี้ยงต้อนรับกันยกใหญ่ซึ่งพญานาคท้าวสุกรีเคยได้ไปเป็น ส่วนสำคัญในการกวนเกษียณสมุทรแกจึงมีน้ำอมฤตส่วนหนึ่งเก็บไว้อยุ่ในคนโฑ แกก็เลยจูงมีภีมะไปยังที่เก็บคนโฑพร้อมกับบอกว่า อยากจะดื่มน้ำอมฤตเท่าไหร่ก็ได้ตามสบายเพราะเอ็นดูอีกทั้งยังสืบพงษ์วงศ์วาน เดียวกัน
ภีมะได้ยินแบบนั้นก็ยกซดน้ำอมฤต อั้กๆ เลยครับ ดื่มไป8คนโฑซึ่งน้ำทิพย์นี้ทำให้มีกำลังมากมายขึ้นซึ่งธรรมดาตัวภีมะเองก็มี กำลังเยอะอยู่แล้วคราวนี้ก็เลยล่ำยกกำลัง8เลย ส่วนพี่น้องอีก4ที่เหลือก็เล่นกันไปเล่นกันมาเล่นไปเล่นมาอ้าวน้องหายก็ เลยกลับวังไปบอกแม่ว่าน้องหายโดยไม่รู้ว่าถูกทุรโยชน์ถ่วงน้ำจนในที่สุดภีมะ ก็ขึ้นมาจากบาดาลแล้วก็กลับวัง พอมาถึงวังก็มาเล่าให้
พระนางกุณตีผู้ เป็นแม่ให้ฟังหลังจากนั้นก็ได้บอกกับเหล่าพี่น้องทั้ง4ว่าให้ระวังตัวให้ดี เพราะทุรโยชน์และพี่น้องฝ่ายเการพหมายจะเอาชีวิต
ภีมะน้องสองฝั่งปาณฑพผู้ทรงพลัง
ใน การที่พี่น้องทั้งสองตระกุลนั้นมาอยุ่ด้วยกันท้าวภีษมะผู้เป็นปู่ก็ได้ กฤษปะ (กริด-สะ-ปะ) ถือเป็นอาจารย์ต้น(คนแรก)ของทั้งสองตระกูลสอนกันไปสอนกันหมาจนหมดไส้หมดพู งไม่อะไรจะสอนแล้ว กฤษปะเห็นว่า5พี่น้องฝ่ายปาณฑพนั้นเก่งกว่า100พี่น้องฝ่ายเการพ นัก เหมาะที่จะครองราชบัลลังค์หัสตินปุระ
ในระหว่างที่พวกเด็กๆกำลังเล่น ตีคลี(เหมือนกอล์ฟ-โปโล)อยู่นั้นภีมะได้หวดลูกคลีตกไปในบ่อน้ำ แต่บ่อน้ำอยู่ลึกมากไม่รู้จะเก็บลูกคลียังไงก็พอดีที่มีพราหมณ์คนหนึ่งเดิน ผ่านมาเลยถามว่ามีอะไรหรือ เด็กๆก็เลยตอบไปว่าลูกคลีตกในบ่อน้ำแต่เก็บไมได้ ว่าแล้วพราหมณ์คนดังกล่าวก็ยิงธนูไปปักที่ลูกคลี จั้ก เสร็จแล้วก็ยิงลูกที่สองไปปักท้ายของธนูลูกแรก จั๊ก ยิงไปเรื่อยๆจนลูกธนูต่อยอดถึงปากบ่อแล้วจึงค่อยๆดึงลูกคลีขึ้นมา
เด็กๆ เห็นฝีมือยิงธนูของพราหมณ์คนนั้นก็ถามว่า ท่านพราหมณ์ชื่ออะไรทำไมเก่งจัง พราหมณ์คนนั้นก็บอกไปว่าเจ้าลองไปถามเสด็จปู่ของพวกเจ้าดูเถิดว่าเราเป็นใคร พอเด็กๆกลับเข้าวังไปเล่าเรื่องให้เสด็จปู่ฟังภีษมะก็รู้ได้ทันทีว่าพราหมณ์ ผู้นั้นคือ โทรณะ (โท-ระ-นะ) หรือ โทรณาจารย์(=โทรณะผู้เป็นอาจารย์)
ขอ ย้อนเรื่องราวของโทรณาจารย์สักเล็กน้อยครับ คือสมัยเด็กๆนั้นโทรราจารย์เป็นลูกของฤาษีจนๆคนหนึ่งและโทรณาจารย์ก็ได้ไป ร่ำเรียนวิชาในสำนักซึ่งเป็นธรรมดาของสำนักเรียนสมัยก่อนย่อมต้องมีลูกเจ้า ขุนมูลนายเจ้าชายกษัตริย์มาเรียนด้วยเสมอ เพื่อนสนิทของโทรณาจารย์สมัยเด็กๆที่เรียนวิชานั้นเป็นเจ้าชาย ชื่อ ทรุปัทม์ เป็นลูกของกษัตริย์แคว้นปัญจาละ(ติดกับแคว้นกุรุ-ดูแผนที่กระทู้แรก) เจ้าชายทรุปัทม์ก็บอกว่า " ถ้าอั๊วเป้นใหญ่ได้ครองราชย์เมื่อไหร่ เพื่อนจงมาอยู่กับเราเถิด เราจะเลี้ยงดูปูเสื่อเจ้าเอง เพื่อน...กูรักมึงว่ะ "
โทรณาจารย์ก็ปลาบปลื้มใจ ตั้งจิตไว้ว่าถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะไปทำงานใช้ทุนที่แคว้นปัญจาละ ทีนี้โทรณาจารย์ก็ได้แต่งงานกับน้องสาวของ กฤษปะ ซึ่งเป็นอาจารย์ต้นของเด็กๆทั้งเการพและปาณฑพนั่นเอง โทรณาจารย์ก็มีลูกคนหนึ่งชื่อ อัศวถามา ตัวโทรณาจารย์เองก็เป้นพราหมณ์ยากจนไม่เงินซื้อนมให้ลูก อัศวถามาก็ไปขอนมของเพื่อนๆกินเพื่อนๆของอัศวถามาก็ร้ายเหลือเกินเอาน้ำข้าวมาให้กินแล้วหลอกว่าเป้นน้ำนม
พอ อัศวถามากินพวกเพื่อนๆก็หัวเราะเยาะว่าถูกหลอกให้กินน้ำข้าว อัศวถามา ก็กลับบ้านร้องห่มร้องไห้ โทรณะ ผู้พ่อก็รู้สึกสงสารลูกแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ก็พลันนึกได้ว่าตนมีเพื่อนเป็นเจ้าชายแคว้นปัญจาละนี่หว่า เอาวะ...ลองไปบากหน้าขอความช่วยเหลือดู โทรณะก็เลยดั้นด้นไปขอความช่วยเหลือจากทรุปัทม์ราชาแคว้นปัญจาละ พอไปถึงวังปรากฎว่าทรุปัทม์ไม่ให้เข้าเผ้า แต่ก็ไม่ยอมหมดวัง นอนรอ นั่งรอ หน้าวังจนได้เข้าเฝ้าแต่ทรุปัทม์บอกว่า " เฮ้ยยมึงเป็นใคร กู๊วไม่รู้จัก ไป๊ ชิ๊วๆ "
โทรณะก็แค้นสิครับ แค้นครั้งนี้ฝังแน่นนัก โทรณะก็เลยหันมาเดินทางสู่เมืองหัสตินปุระ จนมาเจอเจ้าชายทั้ง105คนนั่นเองครับ
ทุหศาสัน-น้องรองของฝั่งเการพเลว+เจ้าเล่ห์พอๆกับทุรโยชน์พี่ชายคนโต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น